Kino we Wrocławiu

Film "Downton Abbey. Wielki finał" reżyseruje nominowany do nagród BAFTA i Emmy - Simon Curtis na podstawie scenariusz Juliana Fellowesa. W trzecim filmie znowu zobaczymy znanych nam dobrze mieszkańców zamku Highclere, których zagrają: Hugh Bonneville, Elizabeth McGovern, Michelle Dockery, Laura Carmichael, Jim Carter, Phyllis Logan, Robert James-Collier, Joanne Froggatt, Allen Leech, Penelope Wilton, Lesley Nicol, Michael Fox, Raquel Cassidy, Brendan Coyle, Kevin Doyle, Harry Hadden-Paton, Sophie McShera i Douglas Reith oraz: Joely Richardson, Alessandro Nivola, Simon Russell Beale, Arty Froushan i wielu innymi ulubieńców fanów. Zobaczymy również Paula Giamattiego, który wcieli się w rolę brata Cory Grantham, Harolda Levinsona. Dominic West powróci także do roli Guya Dextera. Poprzednia cześć zakończyła się pod koniec lat dwudziestych XX wieku wraz ze smutną wiadomością o śmierci Lady Violet (Maggie Smith), która przekazała schedę swojej wnuczce, Lady Mary (Michelle Dockery), aby utrzymać wszystko w Downton w należytym porządku.

„Triumf serca” to film, który powinien zobaczyć każdy, kto pragnie, by świat, w którym żyjemy, wciąż szukał światła i dobra. Poruszający dramat oparty na prawdziwej historii św. Maksymiliana Marii Kolbego – franciszkanina, który w obozie koncentracyjnym Auschwitz oddał życie za współwięźnia. Film amerykańskiego reżysera Anthony’ego D’Ambrosio rozpoczyna się tam, gdzie większość opowieści o ojcu Kolbem się kończy – w celi śmierci. I choć powracamy w retrospekcjach do ważnych momentów z życia św. Maksymiliana Marii Kolbego, to właśnie w tej przestrzeni rozgrywa się najbardziej przejmująca opowieść o ostatnich dniach życia świętego, ukazana z niezwykłą wrażliwością i duchową głębią. Znakomity Marcin Kwaśny w roli ojca Kolbego oddaje nie tylko duchową siłę, lecz także głębokie człowieczeństwo tej postaci. Współwięźniowie ojca Maksymiliana, dotąd anonimowi, zyskują twarze i historie, co czyni tę opowieść jeszcze bardziej realną i pełną emocji. Triumf serca to nie tylko historia męczeństwa, lecz przede wszystkim hołd dla miłości, która – i to jest duchowe przesłanie filmu – jest twórcza i silniejsza niż śmierć. W świecie pełnym podziałów i konfliktów Triumf serca staje się uniwersalnym apelem o dobro, wiarę i człowieczeństwo. 14 sierpnia to data śmierci św. Maksymiliana Marii Kolbego. Został zamordowany w obozie koncentracyjnym Auschwitz w 1941 roku, oddając życie za współwięźnia.

Pierre, lat 50, samotnie wychowuje dwóch synów. Są ze sobą bardzo zżyci. Najmłodszy Louis wkrótce opuści dom, by wyjechać na uniwersytet do Paryża. Nieco starszy Fus staje się coraz bardziej skryty. Zafascynowany przemocą, zaczyna działać w skrajnie prawicowych grupach ekstremistycznych, co jest nie do przyjęcia dla jego ojca. Wiele ich łączy, ale i dzieli, miłość i nienawiść, dopóki nie dojdzie do tragedii.

Nejma to młoda kobieta z południa Francji. Marzy o tym, aby profesjonalnie walczyć z bykami, ujarzmiać je i być blisko nich, ponieważ wzbudzają w niej głęboki szacunek. Ale zwierzęta na piaszczystej arenie nie są jej przeciwnikami – są nimi mężczyźni. Najma uczy się obchodzić z bykami w towarzystwie grupki młodych facetów. Pewnej nocy po ostro zakrapianej imprezie budzi się poobijana i poharatana przez rogate zwierzę, a do tego jej kumple zaczynają ginąć w makabrycznych okolicznościach. Wygląda na to, że w okolicy na wolność wyrwała się zdziczała i krwiożercza bestia.„Zwierzę” to kolejny film Emmy Benestan po nagradzanym na całym świecie „Fragile”. To kino głęboko feministyczne, ale nie propagandowe. Nejma – podobnie jak miliony kobiet na całym świecie – wiecznie musi udowadniać swoją wartość podwójnie tam, gdzie od mężczyzn wymaga się jedynie tego, że są. Benestan opowiadając jej historię nie traci z oczu swego prawdziwego celu – wzbudzenia najpierw niepokoju, a potem autentycznego przerażenia. „Zwierzę” to rasowy body horror ze szczyptą kryminału, świetnie napisaną główną bohaterką, oszałamiająco pięknymi zdjęciami i oprawą muzyczną. Akcja rozwija się tu powoli, ale nieubłaganie.

Kochający syn, lojalny przyjaciel, błyskotliwy kompan na wieczorne wyjście, najfajniejszy tata – Matthias sprawdzi się w każdej roli. Nic dziwnego, że ów przystojny, obyty, szarmancki pracownik jest podporą firmy wynajmującej na godziny dobrych synów, fajnych tatusiów, najlepszych przyjaciół. Paw zwyczajny, czyli nadzwyczajny debiut Austriaka Bernharda Wengera, przebój weneckiego Tygodnia Krytyki, to film, który zapewni doborowe towarzystwo, humor z najwyższej półki, błyskotliwy społeczny komentarz i dawkę – taką w sam raz – refleksji o zagubionej tożsamości. Nie dość, że jest ujmujący, inteligentny i dowcipny, to jeszcze świetnie wygląda – Paw… po prostu jest jak Matthias!

W niedalekiej przyszłości agresywny gang nazisurferów terroryzuje dotknięte trzęsieniem ziemi Los Angeles. Gdy czarnoskóry chłopak przeciwstawia się złoczyńcom zostaje bestialsko zamordowany. Jego matka planuje krwawą zemstę…

W filmie "F1", wyprodukowanym przez Apple Original Films, Brad Pitt wciela się w byłego kierowcę, który powraca do Formuły 1, wraz z Damsonem Idrisem jego kolegą z zespołu w APXGP, fikcyjnym zespole na starcie. Film jest kręcony podczas rzeczywistych weekendów Grand Prix, podczas których zespół rywalizuje z tytanami tego sportu. W gwiazdorskiej obsadzie znaleźli się nominowany do Oscara Kerry Condon, zdobywca Oscara Javier Bardem, zdobywca nagrody Emmy i nominowany do Złotego Globu Tobias Menzies, nominowana do nagrody Emmy Sarah Niles, Kim Bodnia i Samson Kayo. Joseph Kosinski ("Top Gun: Maverick") reżyseruje i produkuje film wraz z Jerrym Bruckheimerem i Chadem Omanem wraz z Jerry Bruckheimer Films; Pittem, Dede Gardner i Jeremym Kleinerem z Plan B Entertainment oraz Lewisem Hamiltonem pod jego szyldem Dawn Apollo Films. Film powstał we współpracy z Formułą 1® i społecznością F1, w tym 10 zespołami F1 i ich kierowcami, FIA i promotorami wyścigów. Prezes Copper Penni Thow pełni funkcję producenta wykonawczego. Film, zrealizowany we współpracy z Formułą 1®, jest zanurzony w ekscytującym i kinowym świecie F1.

Agnes (reżyserka Eva Victor), młoda wykładowczyni literatury, wrażliwa i dowcipna, próbuje powrócić do równowagi psychicznej po szokującej zdradzie ze strony osoby, której ufała. Wsparcie znajduje w przyjaciółce Lydie (Naomi Ackie) oraz w nieśmiałym sąsiedzie Gavinie (Lucas Hedges). „Sorry, Baby” to zaskakująco zabawna opowieść o tym, jak żyć, gdy grunt usuwa ci się spod nóg i jak sobie radzić z pamięcią złych wydarzeń.

„Triumf serca” to film, który powinien zobaczyć każdy, kto pragnie, by świat, w którym żyjemy, wciąż szukał światła i dobra. Poruszający dramat oparty na prawdziwej historii św. Maksymiliana Marii Kolbego – franciszkanina, który w obozie koncentracyjnym Auschwitz oddał życie za współwięźnia. Film amerykańskiego reżysera Anthony’ego D’Ambrosio rozpoczyna się tam, gdzie większość opowieści o ojcu Kolbem się kończy – w celi śmierci. I choć powracamy w retrospekcjach do ważnych momentów z życia św. Maksymiliana Marii Kolbego, to właśnie w tej przestrzeni rozgrywa się najbardziej przejmująca opowieść o ostatnich dniach życia świętego, ukazana z niezwykłą wrażliwością i duchową głębią. Znakomity Marcin Kwaśny w roli ojca Kolbego oddaje nie tylko duchową siłę, lecz także głębokie człowieczeństwo tej postaci. Współwięźniowie ojca Maksymiliana, dotąd anonimowi, zyskują twarze i historie, co czyni tę opowieść jeszcze bardziej realną i pełną emocji. Triumf serca to nie tylko historia męczeństwa, lecz przede wszystkim hołd dla miłości, która – i to jest duchowe przesłanie filmu – jest twórcza i silniejsza niż śmierć. W świecie pełnym podziałów i konfliktów Triumf serca staje się uniwersalnym apelem o dobro, wiarę i człowieczeństwo. 14 sierpnia to data śmierci św. Maksymiliana Marii Kolbego. Został zamordowany w obozie koncentracyjnym Auschwitz w 1941 roku, oddając życie za współwięźnia.

Jest 2024 rok. Około 30 osób należących do jednej rodziny dowiaduje się, że wszyscy wkrótce odziedziczą duży dom, który stoi opuszczony od lat. Cztery z nich zostają wybrane, aby przeprowadzić inwentaryzację lokalu, to: Seb, Abdel, Céline i Guy. Połączeni ze sobą dalekim pokrewieństwem „kuzyni” odkrywają niezwykłe sekrety starego domostwa i trafiają na trop tajemniczej kobiety o imieniu Adèle, która w wieku 20 lat opuściła rodzinną Normandię i w 1895 roku udała się do przeżywającego rewolucję przemysłową i kulturową Paryża. Dzięki poznawaniu tej wyjątkowej historii, czwórka postaci ze współczesności odbędzie podróż w głąb własnego drzewa genealogicznego i umożliwi odkrycie niezwykłych momentów z końca XIX wieku, kiedy wynaleziono fotografię i narodził się impresjonizm. To zderzenie dwóch epok, roku 2024 i 1895, będzie dla bohaterek i bohaterów narodzinami pięknej refleksji nad tym co w życiu jest naprawdę ważne.

Film jest luźną adaptacją opowiadania Tadeusza Borowskiego pod tym samym tytułem. Akcja toczy się w okupowanej Warszawie w 1943 roku. Dwudziestoletni Tadeusz pracuje w firmie przewozowej, której szef prowadzi nielegalne interesy z Niemcami.

W oczekiwaniu na premierę „La grazii”, najnowszego filmu Paola Sorrentina, w którym reżyser ponownie łączy siły z aktorem Tonim Servillo, zapraszamy na przegląd wczesnych filmów włoskiego twórcy. W ramach cyklu zaprezentujemy rzadko pokazywany w Polsce debiut reżysera „O jednego więcej”, a także zaskakujące i stonowane „O skutkach miłości”. W programie przeglądu znajdzie się również uznawany za przełom w karierze Sorrentina, będący dla niego przepustką do międzynarodowej kariery „Boski”. Cykl uzupełni kolejny pokaz „Wielkiego piękna”, które triumfalnie powraca na polskie ekrany po dwunastu latach od premiery.

Najbardziej wystrzałowy film tegorocznego festiwalu w Cannes, gdzie zasłużenie otrzymał Nagrodę Jury. Ojciec (świetny Sergi López) rozpaczliwie szuka córki na nielegalnych, pustynnych imprezach rave’owych w Maroku. Po kilku dniach tułaczki trafia na bandę kolorowych outsiderów i wraz z nimi zmierza tuż pod granicę z Mauretanią, gdzie sytuacja wymyka się spod kontroli… Sirât to odjazdowe połączenie survivalowego thrillera spod znaku Ceny strachu czy Mad Maxa z krytyczną perspektywą Zabriskie Point Antonioniego. Fenomenalnie nakręcony film autora pamiętnej Siły ognia Olivera Laxe trzyma w napięciu, zachwyca elektryzującą ścieżką dźwiękową Kangdinga Raya i nie daje o sobie zapomnieć. To film-przygoda, którego rewersem jest zaskakująca refleksja o współczesnym eskapizmie – polityka dopadnie nas zawsze i wszędzie, a otaczająca nas rzeczywistość to istne pole minowe (dosłownie).

Wiedeń, rok 1781. Nadworny kompozytor Antonio Salieri szaleje z zawiści, gdy na dworze pojawia się obdarzony niezwykłym talentem muzycznym, ale zarazem bardzo ekscentryczny, młody Mozart. Postanawia zatem zniszczyć swego rywala wszelkimi dostępnymi środkami.

Paryż, rok 1963. Najmłodszy z rodzeństwa, Roland, jest wyjątkowym chłopcem. Lekarze orzekli, że nigdy nie będzie chodził, ale jego uparta matka – Esther – nie przyjmuje tego do wiadomości.Dzięki niezachwianej nadziei i wyparciu złych myśli, podejmuje walkę przeciwko (wydawałoby się) nieubłaganemu losowi. Jej ogromna charyzma oraz miłość, jej siła przekonywania, jej chęć do zabawy oraz skłonność do medycyny alternatywnej stanowią świat, w którym Roland poznaje cudowne życie, jakie jego matka sobie dla niego wymarzyła. Bóg nie mógł być wszędzie, więc stworzył Esther.Historia oparta na faktach. Reżyser Ken Scott stworzył pełną ciepła sagę rodzinną z dozą humoru i optymizmu.

„Ścieżki życia” to inspirowana prawdziwymi wydarzeniami poruszająca i pełna nadziei opowieść o dojrzałej miłości, która okazuje się silniejsza niż życiowe kryzysy. Film, który zdobył serca widzów w całej Europie, zachwyca szczerością oraz prostotą, z jaką mówi o sprawach najważniejszych. To historia, która podnosi na duchu i przypomina, że nawet po największej burzy można odnaleźć spokój – jeśli idzie się razem. Raynor (Gillian Anderson) i Moth (Jason Isaacs), małżeństwo z wieloletnim stażem, w jednej chwili tracą niemal wszystko – dom, bezpieczeństwo, dotychczasowe życie. Zamiast się poddać, robią coś, co dla wielu byłoby szaleństwem: wyruszają w pieszą wędrówkę – ponad tysiąc kilometrów wzdłuż dzikiego, angielskiego wybrzeża. Z pustym kontem bankowym, namiotem i garścią najpotrzebniejszych rzeczy idą przed siebie, krok za krokiem, szukając ukojenia w wietrze, ciszy i otaczającej ich przyrodzie. Wkrótce odkryją, że mimo przeszkód, które los rzucił im pod nogi, wciąż mają najważniejsze – siebie nawzajem. Ta niezwykła podróż stanie się dla nich drogą ku wolności, miłości i nowemu początkowi. Gillian Anderson („Z archiwum X”, „Sex Education”, „The Crown”) i Jason Isaacs („Biały Lotos”, „Harry Potter”) z ogromną wrażliwością wcielają się w ludzi na życiowym zakręcie. Film wyreżyserowała Marianne Elliott – jedna z najwybitniejszych brytyjskich twórczyń teatralnych, a za scenariusz odpowiada Rebecca Lenkiewicz, współscenarzystka „Idy” Pawła Pawlikowskiego. Ale „Ścieżki życia” to nie tylko emocjonalna historia, która inspiruje i zostaje w pamięci na długo. To również prawdziwa uczta dla oka, pełna zapierających dech w piersi widoków dzikich klifów, plaż i zielonych wzgórz. Po seansie sami zapragniecie ruszyć w drogę, choćby na chwilę zostawić codzienność za sobą i poczuć na twarzy morską bryzę.

Film nie jest wierną adaptacją jednej z najznakomitszych powieści polskiej literatury, lecz całkowicie swobodną kreacją na motywach jej fabuły. Nic nie pozostało z metafory dziejów trzech pokoleń; na ekranie dominuje Wokulski w apodyktycznej kreacji Mariusza Dmochowskiego i jego osobisty dramat wpisany w obyczajową mozaikę Warszawy końca XIX w. Cechą postaci Wokulskiego jest wewnętrzne rozdarcie spowodowane nieodwzajemnioną miłością do Izabelli Łęckiej, nieszczęściem zaś – jego nazbyt romantyczna dusza i nieporadność samotnika zagubionego w schorowanym, groteskowym społeczeństwie, którego życie Has maluje w iście turpistycznych obrazach.

Oparty na bestsellerowej powieści Nicholasa Sparksa “Pamiętnik” to jeden z najpiekniejszych melodramatów ostatnich lat, przy którym nawet „Przeminęło z wiatrem” jest jedynie lekką komedią. Dwoje pensjonariuszy domu opieki umila sobie czas, czytając pamiętnik, w którym opisana jest historia wielkiej miłości. Okazuje się, ze ona jest chora na Alzheimera, a on w ramach terapii, w każdej wolnej chwili czyta jej fragment książki. I tu historia przenosi się w lata 40. do Północnej Karoliny, jej bohaterowie to dwójka młodych ludzi, których połączyło głębokie uczucie. Jak to bywa w melodramatach kochankowie napotykają na szereg przeszkód od różnicy klasowej i materialnej, poprzez sprzeciw rodziców, zawieruchę wojenną. Czy bohaterowie zdołają pokonać trudności, które ich spotykają? Tego dowiadujemy się z kart tytułowego Pamiętnika.

Jest rok 1942. Starsza kobieta, Kulgawcowa podejmuje się wyprowadzić z getta dziesięcioletnią Żydówkę, córkę swojej byłej pracodawczyni. Za zaoferowane jej pieniądze ma ukryć dziewczynkę u swojej rodziny na wsi. Kulgawcowa szczęśliwie dociera z dzieckiem na dworzec. W pociągu jednak jest obserwowana przez naciągacza, który domaga się od niej gotówki. Dzięki pomocy młodego człowieka udaje jej się wyjść cało z opresji. Dalej czeka ich już tylko piesza wędrówka. Niestety, kiedy obie są już blisko celu, natrafiają na niemiecki patrol...

Raz w miesiącu zapraszamy was na cykl przez żołądek do sedna, gdzie kino spotyka się z kulinariami przy wspólnym stole. Każde spotkanie to dwudaniowa kolacja, czyli film i dyskusja: seans jako przystawka, a rozmowa, prowadzona przez Małgorzatę Karkochę-Jakubowską oraz Dagę Furmanek-Lorenc, jako danie główne. Rozmawiać będziemy o kulinarnych tradycjach i rewolucjach, o kuchni jako przestrzeni kultury i pamięci, o smakach, które formują tożsamość, i o bohaterach zmieniających sposób myślenia o jedzeniu. To przestrzeń, w której kino staje się punktem wyjścia do refleksji nad tym, jak i dlaczego jemy oraz co to mówi o świecie, w którym żyjemy. Punktem wyjścia pierwszej dyskusji będzie seans filmu o Julii Child – charyzmatycznej, odważnej i pełnej pasji kobiecie, która na zawsze zapisała się w historii kuchni francuskiej. Jej droga przypomina legendy kulinarnego świata, jak Gordon Ramsay w Londynie – to postać, która zmieniła sposób myślenia o gotowaniu i nauczyła miliony ludzi patrzeć na kuchnię z nowej perspektywy. Po projekcji wspólnie przyjrzymy się filmowi i temu, jak opowiada historię kuchni francuskiej. Będzie to nie tylko rozmowa o samej Julii Child, lecz także o kulturze kulinarnej, sile osobowości w gastronomii i miejscu kobiet w tej historii – bez prostych etykiet, ale z pełnym uznaniem dla jej wkładu.

Karoline, młoda pracownica fabryki, stara się przetrwać w Kopenhadze tuż po pierwszej wojnie światowej. Gdy zachodzi w ciążę, traci pracę i jest pozostawiona sama sobie. Wtedy poznaje Dagmar – charyzmatyczną właścicielkę nielegalnej agencji adopcyjnej, pomagającej matkom znaleźć nowe domy dla ich niechcianych dzieci. Nie mając żadnej alternatywy, podejmuje u Dagmar pracę jako mamka. Kobiety nawiązują nić porozumienia, jednak świat Karoline rozpada się na kawałki, gdy odkrywa szokującą prawdę o swojej mocodawczyni.

Dziewięcioletnią Wronę wychowuje samotna zapracowana matka, która nie może poświęcić wiele czasu swojemu dziecku. Wrona bardzo potrzebuje macierzyńskiej miłości; jej brak sprawia, że jest pełna agresji wobec świata. Pewnego dnia widzi sympatyczną małą dziewczynkę i porywa ją sprzed domu. Zaczyna po swojemu opiekować się Maleństwem. Jest na przemian czuła i okrutna.. Pełen prawdy film o potrzebie uczucia. Jego brak wypacza charakter wrażliwej dziewczynki. Popołudnie spędzone z pogodnym i ufnym dzieckiem jest dla bohaterki swoistą lekcją miłości.