Kino we Wrocławiu (strona 2)

Nie sądziliśmy, że doczekamy się kiedyś polskiego giallo! Tymczasem jest, całe na czerwono – Martwi przed świtem, debiut reżyserski Dawida Torrone, to pierwszy w historii polskiego kina horror inspirowany kultowymi włoskimi filmami z lat siedemdziesiątych. To wysmakowane wizualnie kino grozy opowiada o grupie aktorów zaproszonych do mrocznego teatru. Podczas prób będą musieli zmierzyć się z zamaskowanym mordercą. Martwi przed świtem prezentowani byli wcześniej w ramach sekcji Frontières Platform festiwalu w Cannes i na SXSW w Londynie.

Depeche Mode: M to kinowa podróż do serca relacji między meksykańską kulturą a śmiercią, wzbogacona niezapomnianymi występami Depeche Mode podczas ich trasy koncertowej Memento Mori w 2023 roku. Film ten – stworzony i wyreżyserowany przez meksykańskiego reżysera i laureata wielu nagród Fernando Frías – zgłębia trzy wyprzedane co do miejsca koncerty zespołu w stolicy Meksyku, w których udział wzięło ponad 200 000 fanów. Materiały koncertowe łączą się z pełnymi interpretacji dodatkami i archiwalnymi treściami. DEPECHE MODE: M oddaje część globalnemu wpływowi zespołu, jednocześnie analizując głębokie więzi pomiędzy muzyką, śmiertelnością i meksykańską tradycją – to punkt, w którym cierpienie, pamięć, radość i taniec łączą się ze sobą, tworząc coś wyjątkowo i pięknie ludzkiego.

Rosario Fuentes, maklerka giełdowa z Wall Street, wraca do mieszkania swojej zmarłej babci, gdzie odkrywa przerażający sekret - ukrytą komnatę wypełnioną okultystycznymi artefaktami związanymi z mrocznymi, pokoleniowymi rytuałami. Zaczynają ją nękać nadprzyrodzone zjawiska. Rosario musi zmierzyć się z przeszłością swojej rodziny i złowrogimi siłami, które nie chcą zostać zapomniane.

Bluey w kinie: Kolekcja Pobawmy się w szefa kuchni to godzinna uczta dla fanów Bluey, składająca się z ośmiu istniejących odcinków pochodzących z trzech serii serialu telewizyjnego, wszystkie oparte na zabawie z jedzeniem! Będziesz miał okazję ponownie przyjrzeć się pamiętnym momentom z odcinków takich jak Jedzenie na wynos, Wytworna restauracja, i podziwiać umiejętności rodzinki Bluey w kuchni w odcinkach takich jak Omlet i Tort-kaczka - gotowanie nigdy nie było tak zabawne!

Film oparty na motywach powieści "Pawilon małych drapieżców" i scenariuszu Krystyny Kofty. Dzieło Szulkina to obraz erotyczny i polityczny, z elementami surrealizmu, w którym bohaterka pod nieobecność męża i syna porzuca swą codzienność i odwiedza przeszłość – w podróży i w wyobraźni. Bogna (Hanna Dunowska) doświadcza seksualnych przygód, prześladowana przez widmo Stalina i ducha surowej matki. Czy Femina służy powieściom kobiet?

Tuż przed świętami Ania z Robertem biorą ślub i wyjeżdżają w krótką podróż poślubną. Zosia zostaje na weekend pod opieką babci Sabinki. Gdy seniorka trafia nagle do szpitala, mała wyrusza na drugi koniec Polski, by odnaleźć prawdziwego świętego Mikołaja – pewna, że tylko on może jej babcię uratować. Z kolei zła macocha Aldona marzy o karierze telewizyjnej gwiazdy – i jest gotowa na wszystko, by dopiąć celu. Tymczasem w Domu Seniora „Happy End” zjawia się nowy pensjonariusz – tajemniczy Aleksander…

Rok 1955, Nowy Jork. Prywatny detektyw Harry Angel (Mickey Rourke) przyjmuje intratne zlecenie od tajemniczego Louisa Cyphre’a (Robert De Niro). Jego zadaniem jest odnalezienie zaginionego przed wielu laty piosenkarza Johnny’ego Favorite’a. Śledztwo prowadzi głównego bohatera do Nowego Orleanu, w samo serce okultystycznych rytuałów, w skwar dusznego lata, w świat czarnego jazzu i zadymionych spelunek. Ścigany przez wizje, koszmary i ścielące się gęsto trupy Angel dotrze w końcu do przerażającej prawdy – a widz do niezapomnianego finału i jednego z najbardziej ikonicznych plot twistów w historii kina, nie tylko grozy. Alan Parker (“Missisipi w ogniu”, “Midnight Express”, “Pink Floyd: The Wall”) w mistrzowski sposób łączy kryminał noir z horrorem satanistycznym, tworząc dzieło o niepodrabialnym klimacie. Frenetyczny i zmysłowy jak “Opętanie”, oniryczny i niepokojący jak “Zagubiona autostrada”, pogański i występny jak “Dziewiąte wrota”, a do tego błyskotliwy i zaskakujący jak “Memento” (które zresztą zainspirował) – “Harry’ego Angela” można porównywać do wielu tytułów, ale zawsze wymknie się klasyfikacjom. Podobnie jak kreujący w tym filmie być może najlepszą rolę w życiu, niepokorny Mickey Rourke, a także De Niro w chyba najbardziej ekscentrycznym ze swoich ekranowych wcieleń.

Ciemności kryją ziemię – przynajmniej przed wzrokiem obcych. Bo oświecenie nie jest potrzebne tej wiosce, funkcjonującej na własnych zasadach, poza czasem. A jednak Historia jest nieubłagana: o ziemię i jej plony dopominają się arystokraci, którzy chcą wieś zmodernizować, a więc także ograbić z jej natury, życiodajnej i okrutnej jednocześnie. Walter Thirsk (świetna, niemal eteryczna rola Caleba Landry’ego Jonesa), dobry duch społeczności i jej zarządca z nadania zdziecinniałego lorda (Harry Melling), próbuje mediować z przedstawicielami władców – wyjaśnia im cykl życia swojego mikroświata, który zapewnia jego ludziom kruchą harmonię. Zmiana jest jednak nieuchronna. Prezentowane w konkursie głównym ostatniego festiwalu w Wenecji Harvest Athiny Rachel Tsangari przypominają powołane do życia obrazy Pietera Bruegla. Nakręcony na taśmie 16 mm film zachwyca zdjęciami Seana Price’a Williamsa (współpracownik m.in. Alexa Rosa Perry’ego i braci Safdie), meandryczną narracją rodem z baśni braci Grimm i bezwzględnym szacunkiem dla ludzi związanych z ziemią – na dobre i złe.

Kiedy Gośka (Agata Turkot) poznaje w internecie Grześka (Tomasz Schuchardt), jest przekonana, że to w końcu Ten Jedyny. Grzesiek wariuje na jej punkcie, obsypuje kwiatami, oświadcza się w Wenecji. To musi być miłość, prawda? Ale na tym perfekcyjnym obrazku szybko zaczynają pojawiać się rysy. Wkrótce ich wspólny dom staje się dla Gośki najniebezpieczniejszym z miejsc. Smarzowski zagląda do „dobrych domów”, gdzie dzieją się rzeczy, o których większość woli milczeć. Dom dobry to film o granicach miłości, którego nie da się zapomnieć.

zagrają matkę i córkę w prowokacyjnej sztuce Bernarda Shawa, należącej do klasyki teatru. Vivie Warren to kobieta wyprzedzająca swoje czasy, podczas gdy jej matka jest ukształtowana przez dawny, patriarchalny porządek. To właśnie dzięki niemu pani Warren zbudowała swoją fortunę — ale jaką cenę przyszło jej za to zapłacić? Spektakl, zarejestrowany na żywo na londyńskim West Endzie, ponownie łączy Imeldę Staunton i reżysera Dominica Cooke’a („Follies”, „Good”), który podejmuje temat konfliktu między moralnością a niezależnością, tradycją a postępem.

Historia mężczyzny, który pojechał popełnić samobójstwo, ale nie zdążył, bo go zabili, a tak naprawdę to był wypadek. Do nadmorskiego kurortu przyjeżdża pięćdziesięcioletni F.P. Chce popełnić samobójstwo. Ma rodzinę, pieniądze i mimo to narastającą niechęć do życia. Kiedy rozpoczyna pisanie pożegnalnego listu do żony, pojawia się duch ojca, który popełnił samobójstwo. Próbuje odwieść syna od zabicia się.

Z ulicznych bójek na ring w Madison Square Garden. Artur Szpilka nie raz słyszał, że czegoś się „nie da”. Każdą z tych opinii rozbijał pięścią — i charakterem. Artur Szpilka to nie tylko jedna z najbardziej rozpoznawalnych twarzy polskiego sportu, ale i człowiek, który swoje życie uczynił ringiem. „Szpilka” to opowieść o sportowcu i o człowieku, który wielokrotnie musiał podnieść się po ciosach – także tych zadanych przez życie. Film dokumentuje zarówno spektakularną karierę pięściarza w boksie zawodowym, jak i jego najnowsze wyzwania w świecie MMA. „Sport był dla mnie kotwicą, która trzymała mnie przy życiu, gdy wszystko inne się waliło. Wierzę, że to Bóg prowadził mnie przez najtrudniejsze chwile, dając siłę do walki nie tylko w ringu, ale i poza nim. Dziś wiem, że nie chodziło o tytuły, lecz o to, by się nie poddawać, nawet gdy los rzucał mi najcięższe ciosy” – wspomina Artur Szpilka. „Szpilka” to opowieść o determinacji i cenie, jaką płaci się za marzenia. O męskości, którą bohater musi zdefiniować na nowo. I o człowieku, który wciąż uczy się wygrywać – także poza ringiem, akceptując siebie.

Wojciech Jerzy Has (1925–2000) był jednym z najwybitniejszych reżyserów w historii polskiego i europejskiego kina, a także malarzem i pedagogiem. Absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, związany przez wiele lat z wrocławską Wytwórnią Filmów Fabularnych, stworzył własny, rozpoznawalny język filmowy – pełen oniryzmu, symboli i plastycznego bogactwa. Wśród jego najsłynniejszych dzieł znajdują się m.in. „Pętla”, „Rękopis znaleziony w Saragossie”, „Szyfry”, „Lalka” oraz „Sanatorium pod klepsydrą” – ekranizacja prozy Brunona Schulza, uznawana za jedno z arcydzieł światowego kina. Has był również cenionym profesorem i rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, w której wychował całe pokolenia polskich filmowców. Rok 2025, ustanowiony przez Senat RP Rokiem Wojciecha Jerzego Hasa, stanowi okazję do ponownego odkrycia jego niezwykłego dorobku, ale także do wspólnego świętowania, spotkania z osobami, które miały sposobność współpracować, przyjaźnić się i uczyć od Hasa, a także by przypomnieć wrocławskie momenty z biografii reżysera. Chcąc oddać hołd temu wybitnemu artyście, Instytut im. Jerzego Grotowskiego dołączył do wrocławskich obchodów Roku Hasa ze specjalnymi wydarzeniami, które odbędą się 13 listopada 2025 roku. Harmonogram wydarzeń 12:30 | Spotkanie na skwerze Wojciecha Jerzego Hasa przy wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych oraz złożenie kwiatów pod tablicą upamiętniającą reżysera 13:00 | Nadanie imienia Wojciecha Jerzego Hasa jednemu z wrocławskich tramwajów miejskich (miejsce wydarzenia: przystanek zabytkowy tramwajów przy Hali Stulecia) 13:30 | Przejazd tramwajem im. Wojciecha Jerzego Hasa na Plac Teatralny (do przystanku muzealnego przy Operze Wrocławskiej) 14:30 | Otwarcie plenerowej wystawy „Zawsze Has” w Przejściu Żelaźniczym – prezentacja plakatów nadesłanych na konkurs organizowany przez Instytut Grotowskiego na projekt graficzny plakatu inspirowanego twórczością Wojciecha Jerzego Hasa oraz wręczenie nagród. Czas trwania wystawy: 13-27.11.2025 18:00 | Kairos/καιρός – specjalny pokaz nowej odsłony performansu/instalacji Studia Wachowicz/Fret, inspirowanej filmem Wojciecha Jerzego Hasa pt. „Sanatorium pod klepsydrą” (miejsce wydarzenia: Centrum Sztuk Performatywnych Instytutu Grotowskiego)